Kawiarenki - Irena Jarocka

A kiedy już przyjdzie czas, 
Pełne po brzegi są kawiarenki. 
Pod okna ich, całe z gwiazd, 
Gdzieś w zakamarki wielkich miast ciągnie nas. 

Kawiarenki, 
Kawiarenki 

Małe tak, że zaledwieś wszedł, 
Zniżasz głos aż po szept. 
Mimochodem, kamień w wodę, 
Wpadnie coś z bardzo wielkich spraw, 
W czarną toń małych kaw. 

Kawiarenki 
Kawiarenki 

Z cienia w pół i ze świata w pół, 
Ty i ja i nasz stół. 
Za witrażem szklanych marzeń, 
Ledwo świat 
Poznajemy już, choć jest tuż. 

Miejsc wkoło nas coraz mniej, 
Już dymi z okien złotym obłokiem. 
I barman już woła
"Hej! Już kawiarenka rusza w rejs, 
Wielki rejs" 

Kawiarenki 
Kawiarenki 

Stolik nasz w nieważkości lamp 
Krąży tu, krąży tam. 
Filiżanki białe ptaki, 
Lecą wprost w kolorowy dym, 
Płyną w nim, giną w nim. 

Pan i pani 
Zaszeptani, 
Któż to wie, gdzie naprawdę są, 
Ona z nim i on z nią. 

Kawiarenki, kawiarenki, 
Porwą gdzieś w siódme niebo 
Aż stolik nasz. 

Na, na, na, na 
Na, na, na, na 
Na, na, na 
Na, na, na 
Na, na 
Na, na, na 
Na, na, na 

Kawiarenki, kawiarenki, 
Porwą gdzieś w siódme niebo, 
Aż stolik nasz. 
Kawiarenki, kawiarenki, 
Porwą gdzieś w siódme niebo, 
Aż stolik nasz.