Słowiańska dusza - Kazimierz Kowalski

Gdziekolwiek jestem sam o zachodzie, 
Kiedy dojrzewa niebo czerwienią. 
W zacisznym domu, na polnej drodze, 
Tak trochę między niebem a ziemią. 

Wziąć bałałajkę chciałbym do ręki 
I zawrzeć siebie w słowach piosenki. 

Słowiańska dusza we mnie tkwi, 
Słowiańskie serce we mnie gra. 
Wirują w oczach noce, dni, 
To, co na jawie, to, co w snach. 

Słowiański ogień, moja krew, 
Pośpieszę wszędzie na jej zew. 
Czerwony płomień, to mój brat, 
U mnie gorące serce ma. 
Czerwony płomień, to mój brat, 
U mnie gorące serce ma. 

Spotykam ludzi na swoim szlaku, 
Unosząc z sobą zwykłe westchnienia. 
Zgubione w tłumie jak pióra ptaków, 
Których ojczyzną i tak jest ziemia. 

Czasem się śmieję, a czasem płaczę, 
Wszystko tak samo, choć wciąż inaczej. 

Słowiańska dusza we mnie tkwi, 
Słowiańskie serce we mnie gra. 
Wirują w oczach noce, dni, 
To, co na jawie, to, co w snach. 

Słowiański ogień, moja krew, 
Pośpieszę wszędzie na jej zew. 
Czerwony płomień, to mój brat, 
U mnie gorące serce ma. 
Czerwony płomień, to mój brat, 
U mnie gorące serce ma. 

Czerwony płomień, to mój brat, 
U mnie gorące serce ma.