Skrzypek na dachu - Danuta Stankiewicz

Talent to nieba dar, 
Lecz kto z nim się liczy. 
Ach, jakże muzyk ten gra 
Duet swój z księżycem. 
Świat za dotknięciem strun 
Piękniał i szlachetniał 
I nieobojętny gromadził się tłum. 

Skrzypku na dachu, smutny skrzypku mój, 
Skrzypku na dachu, czemu nie grasz mi? 
Skrzypku na dachu, słyszę płacz twych strun, 
Muzykę, co się potem śni. 

W modzie w narodzie był 
Pewien gitarzysta, 
Skrzypek na dachu tkwił 
I grał z gwiazd awista. 
O tym jak smutno żyć tu 
Ludzie zaś się śmieli: 
Chce byśmy słyszeli, 
To niech zejdzie w dół. 

Ktoś ważny, ktoś, kto miał 
Twarde serce z drewna, 
Poczuł, że lepszy się stał 
Kazał więc go przegnać. 
Taki to świat, taki czas 
Mogło być i gorzej, 
Odszedł w dal bezdrożem 
Ktoś najlepszy z nas. 

Skrzypku na dachu, smutny skrzypku mój, 
Skrzypku na dachu, czemu nie grasz mi? 
Skrzypku na dachu, słyszę płacz twych strun, 
Muzykę, co się potem śni. 

Skrzypku na dachu, smutny skrzypku mój, 
Skrzypku na dachu, czemu nie grasz mi? 
Skrzypku na dachu, słyszę płacz twych strun, 
Muzykę, co się potem śni.