Ballada o ciotce Matyldzie - Pod Budą

Między strychem a piwnicą 
W jakiejś starej kamienicy, 
Mieszka ktoś, kto rozumy 
Wszystkie zjadł... 

Dobrze wie, co lubią kwiaty 
I pamięta wszystkie daty, 
A kłopoty zna rodzinne, od stu lat. 

Ciotka Matylda cała w papilotach 
Ma rozpieszczonego kota 
I nadzieję, że się jeszcze zmieni świat. 

Ciotka Matylda w podartych bamboszach 
Czeka wciąż na listonosza, 
Który rentę nosi i do łask się wkradł. 

Aż pewnego dnia zastukał, 
A za drzwiami cisza głucha 
Zniknął ktoś, kto rozumy 
Wszystkie zjadł. 

Niepodlane zwiędły kwiaty, 
W zapomnienie poszły daty, 
A na moje biurko mały kamyk spadł. 

Ciotka Matylda 
Do niebieskich kroczy bram, 
Już podoba jej się tam 
I na Pana woła głośno: 
Wpuść mnie Pan! 

Ciotka Matylda 
Ma koronę z papilotów 
I pod pachą taszczy kota, 
Przecież biedak nie mógł 
Zostać całkiem sam. 

Ciotka Matylda 
Do niebieskich kroczy bram, 
Już podoba jej się tam 
I na Pana woła głośno: 
Wpuść mnie Pan! 

Ciotka Matylda 
Ma koronę z papilotów 
I pod pachą taszczy kota 
Przecież biedak nie mógł 
Zostać całkiem sam. 

Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra 
Ła ra ra ra ra ra ra ra