Monotonia (Nie czuję siebie) - Paulla

Nie czuję siebie tak,
Jak czułam kiedyś
Gdy słodkim dreszczem
Był cały świat.
Nie czuję siebie tak,
Jak czułam wtedy
Gdy światem tym byłeś ty
A dziś, choć serce bije wciąż
Zadaję sobie trud,
Na jego dnie nie czuję nic
Nic, tylko wielki chłód.

Codziennie, nieodmiennie
Zjada mnie monotonia.
Płynie pełna niespełnionych
Uczuć symfonia.
Tak mi jest pisane
Tak już chyba zawsze ma być.
Codziennie, nieodmiennie
Z rezygnacją i złością
Wstaję znowu rano,
By się bić z codziennością
To niewielki dowód
I niewielki powód, by żyć.

Nie czuję siebie,
Jestem jakaś inna.
W nieswojej skórze,
W której mi źle.
Co mi się marzy,
W tym mi nie do twarzy.
Nie wiem czy marzyć
W ogóle chcę.
Być może się pojawi ktoś
Przeminie ten zły sen
I w końcu powiem sobie dość,
I znów odnajdę się.

Codziennie, nieodmiennie
Zjada mnie monotonia.
Płynie pełna niespełnionych
Uczuć symfonia.
Tak mi jest pisane
Tak już chyba zawsze ma być.
Codziennie, nieodmiennie
Z rezygnacją i złością
Wstaję znowu rano,
By się bić z codziennością
To niewielki dowód
I niewielki powód, by żyć.

Codziennie, nieodmiennie
Zjada mnie monotonia.
Płynie pełna niespełnionych
Uczuć symfonia.
Tak mi jest pisane
Tak już chyba zawsze ma być.
Codziennie, nieodmiennie
Z rezygnacją i złością
Wstaję znowu rano,
By się bić z codziennością
To niewielki dowód
I niewielki powód, by żyć.