Jolka, Jolka pamiętasz - Budka Suflera

Jolka, Jolka pamiętasz lato ze snu, 
Gdy pisałaś: Tak mi źle, 
Urwij się choćby zaraz, 
Coś ze mną zrób, 
Nie zostawiaj tu samej, o nie. 

Żebrząc wciąż o benzynę 
Gnałem przez noc. 
Silnik rzęził ostatkiem sił, 
Aby być znowu w tobie, 
Śmiać się i kląć. 
Wszystko było tak proste w te dni. 

Dziecko spało za ścianą, 
Czujne jak ptak. 
Niechaj Bóg wyprostuje mu sny. 
Powiedziałaś, że nigdy, 
Że nigdy aż tak, 
Słodkie były jak krew twoje łzy. 
Emigrowałem 
Z objęć twych nad ranem, 
Dzień mnie wyganiał, 
Nocą znów wracałem. 

Dane nam było 
Słońca zaćmienie, 
Następne będzie, 
Może za sto lat. 

Plażą szły zakonnice, 
A słońce w dół, 
Wciąż spadało nie mogąc spaść. 
Mąż tam w świecie za funtem 
Odkładał funt, 
Na toyotę przepiękną, aż strach. 

Mąż twój wielbił porządek 
I pełne szkło, 
Narzeczoną miał kiedyś jak sen. 
Z autobusem Arabów zdradziła go, 
Nigdy już nie był sobą, o nie. 

Emigrowałem 
Z objęć twych nad ranem, 
Dzień mnie wyganiał, 
Nocą znów wracałem. 

Dane nam było 
Słońca zaćmienie, 
Następne będzie, 
Może za sto lat. 

W wielkiej żyliśmy wannie 
I rzadko tak, 
Wypełzaliśmy na suchy ląd. 
Czarodziejka gorzałka 
Tańczyła w nas, 
Meta była o dwa kroki stąd. 

Nie wiem ciągle dlaczego 
Zaczęło się tak, 
Czemu zgasło, też nie wie nikt. 
Są wciąż różne koło mnie, 
Nie budzę się sam, 
Ale nic nie jest proste w te dni.