Jest taki samotny dom - Budka Suflera

Uderzył deszcz, wybuchła noc,
Przy drodze pusty dwór.
W katedrach drzew, w przyłbicach gór,
Wagnerowski ton.

Za witraża dziwnym szkłem,
Pustych komnat chłód.
W szary pył rozbity czas,
Martwy, pusty dwór.

Dorzucam drew, bo ogień zgasł,
Ciągle burza trwa.
Nagle feeria barw i mnóstwo świec,
Ktoś na skrzypcach gra.

Gotyckie odrzwia chylą się
I skrzypiąc, suną w bok
I biała pani płynie z nich
W brylantowej mgle.

Zawirował z nami dwór,
Rudych włosów płomień.
Nad górami lecę, lecę z nią,
Różę trzyma w dłoni.

A po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój.
Nagle ptaki budzą mnie,
Tłukąc się do okien.

Znowu szary, pusty dom,
Gdzie schroniłem się
I najmilsza z wszystkich, z wszystkich mi
Na witraża szkle.

Znowu w drogę, w drogę trzeba iść,
W życie się zanurzyć,
Chociaż w ręce jeszcze tkwi
Lekko zwiędła róża...

Lecz po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój.
Nagle ptaki budzą mnie,
Tłukąc się do okien.

Lecz po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój.
Nagle ptaki budzą mnie,
Tłukąc się do okien.