O cudzie w tancbudzie - Małgorzata Nakonieczna

Gość zawadził sumieniem o stół,
Widać, mola herbatką gorzką truł.
I upadło sumienie na blat,
Pieski świat, kelner kat,
Facet zbladł nad herbatką.
Co sił krawatkę uplótł z żył,
Bo lokal dla najtwardszych gości jeno był.

Raz, niech kozie śmierć!
Kelner, żytniej dawaj ćwierć!
Z sumieniem przyszło pić,
Z samym sobą żyć.
Eh, sumienie, tyś tanie jak śmierć,
Żytniej ćwierć, cena twa...
Tak w tej knajpie gość z sumieniem
W fanty grał.
Eh, sumienie, tyś tanie jak śmierć,
Żytniej ćwierć, cena twa...
Tak w tej knajpie gość z sumieniem
W fanty grał.

Naraz huk, w knajpie krótki błysk,
Hoooou! To sumienie gościowi dało w pysk.
Bluesem zgięło sumienie mu krtań,
Kilka zdań musiał rzec ważnych dlań,
Czując wpadkę...

Co sił krawatkę uplótł z żył
I teraz on najtwardszy z wszystkich gości był.

W gardle zagrzmiał głos,
Krzyknął kłamstwem wredny los:
"Pokażę wam jak żyć, jak z losu trzeba drwić"
Eh, dajcie mikrofon, niech słyszy psi los,
Mówię wprost, krzyczę w twarz,
Od dziś losie, drugie skrzypce u mnie grasz.
Dać mikrofon, niech słyszy psi los,
Mówię wprost, krzyczę w twarz,
Od dziś losie drugie skrzypce u mnie grasz.