Nie ma jak u mamy - Wojciech Młynarski

Ona jedna dostrzegała 
W durnym świecie tym jakiś ład. 
Własną piersią dokarmiała, 
Oczy mlekiem zalewała. 

Wychowała, jak umiała, 
A gdy wyjrzał już człek na świat, 
Wziął swój los w ręce dwie 
I nie w głowie mu było, że: 

Nie ma, jak u mamy, 
Ciepły piec, cichy kąt... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, robi błąd. 
Nie ma, jak u mamy, 
Cichy kąt, ciepły piec... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, jego rzecz! 

A tymczasem człeka trawił, 
Spać nie dawał mu taki mus, 
Żeby sadłem się nie dławić, 
Lecz choć trochę świat poprawić. 

Nieraz w trakcie tej zabawy 
Świeży na łbie zabolał guz. 
Człowiek jadł z okien kit, 
Lecz zanucić mu było wstyd: 

Nie ma, jak u mamy, 
Ciepły piec, cichy kąt... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, robi błąd. 
Nie ma, jak u mamy, 
Cichy kąt, ciepły piec... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, jego rzecz! 

Te porywy, te zapały, 
Jak świat światem się kończą tak, 
Że się wrabia człek pomału 
W ciepłą żonę, stół z kryształem 
I ze szczęścia ogłupiały 
Nie obejrzysz się nawet, jak 
W becie już ktoś się drze, 
Komu nawet nie w głowie, że: 

Nie ma, jak u mamy, 
Ciepły piec, cichy kąt... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, robi błąd. 
Nie ma, jak u mamy, 
Cichy kąt, ciepły piec... 
Nie ma, jak u mamy, 
Kto nie wierzy, jego rzecz!