Pozwól mi Panie - Marek Torzewski

Daj Panie, co dzień promyk słońca,
I pozwól śpiewać nową pieśń
Ach nie jest przecież moją winą,
Że kocham życie aż do łez.
Bo kochać życie nie jest grzechem,
I nie jest zdradą Twoich praw,
Więc daj mi Panie trochę szczęścia,
I obym zdrowym był, to spraw.

Ja nic od życia prawie nie chcę,
I nie wymagam dużo zbyt,
Jedynie nie chcę by katuszą,
Była mi bieda, głód i wstyd.
Ja nie mam marzeń ponad miarę,
Ja nie wyciągam po nic rąk,
Chcę, co dzień znaleźć zloty promyk,
No i przyjaciół wierny krąg.

Pozwól mi Panie zostać sobą,
Żebym nie musiał kogoś grać
No i nie uczyń mnie żebrakiem,
Którego na nic nie jest stać.
Nie proszę Cię o rzeczy drobne,
Z drobnymi radę sobie dam.
Tylko nie pozwól Dobry Panie,
Żebym na świecie został sam.

Ja nic od życia prawie nie chcę,
I nie wymagam dużo zbyt,
Jedynie nie chcę by katuszą,
Była mi bieda, głód i wstyd.
Ja nie mam marzeń ponad miarę,
Ja nie wyciągam po nic rąk,
Chcę, co dzień znaleźć zloty promyk,
No i przyjaciół wierny krąg.

Jeżeli musisz mnie ukarać,
Rozumu nie zabieraj mi.
Już lepiej każ mnie kołem łamać,
I na noc wyrzuć mnie za drzwi.
Nikomu krzywdy nie zrobiłem,
Jedynie sobie, tak, to fakt.
Lecz jeśli nawet podle żyłem,
To żałowałem tego w snach. 

Ja nic od życia prawie nie chcę,
I nie wymagam dużo zbyt,
Jedynie nie chcę by katuszą,
Była mi bieda, głód i wstyd.
Ja nie mam marzeń ponad miarę,
Ja nie wyciągam po nic rąk,
Chcę, co dzień znaleźć zloty promyk,
No i przyjaciół wierny krąg.