Już nie ma dzikich plaż - Irena Santor

Puste plaże Juraty, 
Zasnęły kosze już, 
Tylko facet zawiany 
Podpiera nosem słup. 

Szarą płachtę gazety 
Unosi w górę wiatr, 
Dzisiaj nikt nie odczyta 
Co nam donosi świat. 

Serce gryzie nostalgia, 
A duszę ścina lód. 
W radiu śpiewa Natalia 
Swój czarny smętny blues. 

Hotel wolnych pokoi, 
W recepcji pająk śpi, 
W torby wkładam powoli 
Okruchy tamtych dni. 

Już nie ma dzikich plaż 
Na których zbierałam bursztyny, 
Gdy z psem do Ciebie szłam, 
A mewy ósemki kreśliły, kreśliły. 

Już nie ma dzikich plaż 
I gwarnej kafejki przy molo, 
Niejedna znikła twarz 
I wielu przegrało swą młodość, 
Swą młodość. 

Wsiadam w pociąg powrotny 
Ocieram jedną łzę, 
Ludzie są samotni, 
Czy tego chcą, czy nie. 

Patrzą w oczy jesieni, 
Nad morzem stada chmur, 
Pejzaż moich nadziei 
Umyka mi spod kół. 

Serce gryzie nostalgia, 
A duszę ścina lód. 
W radiu śpiewa Natalia 
Swój czarny smętny blues. 

Hotel wolnych pokoi, 
W recepcji pająk śpi, 
W torby wkładam powoli 
Okruchy tamtych dni. 

Już nie ma dzikich plaż 
Na których zbierałam bursztyny, 
Gdy z psem do Ciebie szłam, 
A mewy ósemki kreśliły, kreśliły. 

Już nie ma dzikich plaż 
I gwarnej kafejki przy molo, 
Niejedna znikła twarz 
I wielu przegrało swą młodość, 
Swą młodość. 

Już nie ma dzikich plaż, 
Starego sprzedawcy pamiątek, 
I tylko w szumie traw 
Znajduję ten cichy zakątek, zakątek. 

Już nie ma dzikich plaż 
Na których zbierałam bursztyny, 
Gdy z psem do Ciebie szłam, 
A mewy ósemki kreśliły, kreśliły.