Warszawski dorożkarz - Olgierd Buczek

Ostatni dorożkarz, warszawski dorożkarz
Na Starym Rynku fajkę ćmi.
Zawiązał lejce, czeka na gościa,
Na dnie w butelce zostawił łyk.

Drzemiącej szkapinie nasypał garść owsa,
Na restauracji spogląda drzwi.
Może ktoś minie taksówek rząd,
Na fiakra skinie, chcąc jechać stąd.

Dla zakochanych i dla zawianych,
Którym do domów nie spieszy się,
Konna dorożka, księżyc jak złota broszka
I dorożkarza na koźle cień.

Ostatni dorożkarz, warszawski dorożkarz
Na Starym Mieście złapał kurs.
To zakochanym wino i piosnka
Biją do głowy jak zapach róż.

Stukają podkowy latarniom gazowym
I chuda szkapina ruszyła w kłus.
W starej dorożce, z pośpiechu drwiąc,
Spóźnieni goście odjadą w noc.

Dla zakochanych i dla zawianych,
Którym do domów nie spieszy się,
Konna dorożka, księżyc jak złota broszka
I dorożkarza na koźle cień.

Ostatni dorożkarz, warszawski dorożkarz,
Jak na obrazku z dawnych lat.
Prawdziwa rozkosz jechać dorożką,
Gdy dmucha chłodny z Powiśla wiatr.

O asfalt niemodnie stukają kopyta
I strzela wesoło do taktu bat.
Śmieją się gwiazdy i parska koń,
Już niebo świta ze wszystkich stron.

Dla zakochanych i dla zawianych,
Którym do domów nie spieszy się,
Konna dorożka, księżyc jak złota broszka
I dorożkarza na koźle cień.

Konna dorożka, księżyc jak złota broszka
I dorożkarza na koźle cień.