Hop szklankę piwa - Marek Grechuta

Na skale czarnej,
Spadającej w morze
Stoi mój zamek.
Oplata go galeria
W koronki z białego marmuru.
W koronki z białego marmuru?
W koronki z białego marmuru?
Tak!

Chciałem coś pisać.
Co? Co? Co? Co?
Co dźwięczy jak daleki gong.
Gong, gong, gong.
Co dźwięczy jak daleki gong świątyni.
Kiedy? Kiedy? Kiedy?
Kiedy wieczorne niebo migdałowe
Sklepi swą kopułę nad miastem.

Nad zrębem planety,
Pośród gwiezdnej nocy,
Szereg alefów
W nieskończoność pełznie.
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie,
Przez siebie zdradzona.
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate i rogate widma
Sypią, sypią, sypią gwiazd roje
W wydarte otchłanie.
Myśl w własne wątpia
Zapuściła szpony
I gryzie siebie sama
W swej własnej otchłani.
Lecz myśl ta czyja?
Samo się nie myśli,
Tak jak grzmi samo
I samo się błyska.
Punkt się rozprężył
W N wymiarów przestrzeń
I przestrzeń klapła
Jak przekłuty balon.

Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop szklankę piwa, hop!
Dnem mojej duszy
Jest pierwotna mściwość,
A moim herbem jest soczysta larwa
Zdębiałych koni lawiny, lawiny
I oficerów zasmucone miny.

Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop, hop, hop szklankę piwa!
Hop szklankę piwa, hop!
Ważę ciężary o jakich
Nie myślał żaden cezar świata
A wszystko ulata,
Ulata jak wata, ulata jak wata.
Hop szklankę piwa, hop!

Nad zrębem planety,
Pośród gwiezdnej nocy,
Szereg alefów
W nieskończoność pełznie.
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie,
Przez siebie zdradzona.
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate i rogate widma
Sypią, sypią gwiazd roje
W wydarte otchłanie.
Myśl w własne wątpia
Zapuściła szpony
I gryzie siebie sama
W swej własnej otchłani.