Bochen chleba - Grzegorz Poloczek

Kiedy ręka sieje ziarno,
Będzie rosło w polu zboże.
Co dzień w słońcu, już od rana
Pną się w górę dary Boże.

Gdy dojrzeją wielkie ziarna,
Młyn wymieli je na mąkę.
Ziemia je zrodziła czarna,
By dać ludziom chleba kromkę.

Życie od zarania uczy,
By się najeść, trzeba tyrać.
A okruszki, co po chlebie,
Do ostatniej trzeba zbierać.

Chleba kęs do ust przybliżasz,
Potem go spożywać raczysz,
Oznaczony Znakiem Krzyża,
Bo dla ciebie wiele znaczy.

Matka z ojcem na stojąco,
Dzięki wznoszą swe do nieba.
Gdy na stole, w samym środku
Leży świeży bochen chleba.

Chleb i woda, to wystarczy,
Żeby życie można przeżyć.
Chleb i sól to dwa symbole,
W które trzeba wierzyć!

Życie od zarania uczy,
By się najeść, trzeba tyrać.
A okruszki, co po chlebie,
Do ostatniej trzeba zbierać.

Chleba kęs do ust przybliżasz,
Potem go spożywać raczysz,
Oznaczony Znakiem Krzyża,
Bo dla ciebie wiele znaczy.

Życie od zarania uczy,
By się najeść, trzeba tyrać.
A okruszki, co po chlebie,
Do ostatniej trzeba zbierać.

Chleba kęs do ust przybliżasz,
Potem go spożywać raczysz,
Oznaczony Znakiem Krzyża,
Bo dla ciebie wiele znaczy.

Życie od zarania uczy,
By się najeść, trzeba tyrać.
A okruszki, co po chlebie,
Do ostatniej trzeba zbierać.

Chleba kęs do ust przybliżasz,
Potem go spożywać raczysz,
Oznaczony Znakiem Krzyża,
Bo dla ciebie wiele znaczy.

Życie od zarania uczy,
By się najeść, trzeba tyrać.
A okruszki, co po chlebie,
Do ostatniej trzeba zbierać.

Chleba kęs do ust przybliżasz,
Potem go spożywać raczysz,
Oznaczony Znakiem Krzyża,
Bo dla ciebie wiele znaczy.