Cieszę się, że jestem - Kuba Blokesz

Samemu ciężko wszystkie 
Myśli się układa, 
Dlatego warto czasem 
Iść po cudzych śladach. 
Poobserwować w ciszy 
Błędy innych ludzi, 
Czegoś od nich się nauczyć. 

Bo gdybym uparł się, 
Że wpław przepłynę morze, 
Nie słysząc wcześniej o tych, 
Co tonęli w wodzie, 
To pewnie teraz 
W wodorosty zaplątany 
Biesiadowałbym z rybami, 
A tak to nadal 

Cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę tęsknić jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze. 
Cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę śmiać się jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze. 

Wypada czasem 
Zastanowić się dwa razy, 
By wszystko mogło zgodnie 
Z planem się wydarzyć. 
I warto także cedzić 
Słowa przez rozsądek, 
Jakiś nadać im porządek. 

Bo gdybym mówił, 
Że nietoperz zieje ogniem, 
Nie uczyniłoby to 
Nietoperza smokiem. 
A tylko później mógłbym 
Słyszeć od lekarzy, 
Że w kaftanie będzie mi do twarzy. 

Gdybym bezmyślnie wierzył 
W to, że cuda czyni wiara, 
Nie słysząc o tym, 
Jak się skończył lot Ikara, 
To pewny marzeń 
Pewnie skoczyłbym z balkonu 
Z parasolką w roli spadochronu. 

Więc cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę tęsknić jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze. 
I ciągle cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę śmiać się jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze. 

Cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę tęsknić jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze. 
I ciągle cieszę się, że jestem, 
Że nie zniknąłem z pierwszym deszczem, 
Że mogę śpiewać, mogę śmiać się jeszcze, 
Że nie zabrało mnie powietrze.