Wspomnienia z Ciechocinka - Adam Chrola

Pociąg mknie przez szary świat 
Zostawiając w tyle czas, 
Wszelkie chwile 
I te dobre i te złe. 
Wewnątrz ciągle ciszy brak, 
Kuracjusze za pan brat, 
Wciąż tańcują, 
A wraz z nimi życie me. 
Choć czasem coś doskwiera, 
Czasem tlenu brak, 
To jadąc tym pociągiem 
Śpiewam sobie tak. 

Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 
Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 

Na peronie ludzi kram, 
Echo niesie cały gwar, 
Ciechocinek do życia budzi się. 
Tak jak zboże raz na rok, 
Jak i róży wielki pąk, 
Tak ma dusza kolorami mieni się. 
Zwiedzając piękne miasto 
Serce mocniej gra, 
Czekając na przygodę 
Śpiewam sobie tak. 

Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 
Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 

Choć tych wspomnień czar już znikł, 
Choć i pociąg ludziom znikł, 
Promienieję, bo tu poznałem cię. 
Wspólnych potańcówek czas, 
Zbudził miłość jeszcze raz, 
Ciechocinku, dziękuję wielce ci. 
Tuląc się w twe ramiona 
Szczęście daje znak, 
I przeglądając zdjęcia 
Przypominam tak. 

Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 
Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 

Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się. 
Może to już nie te lata, 
Może to już nie ten sen. 
Lecz i duch dziś nie pozwala 
W Ciechocinku lenić się.