Hymn (J. Słowacki) - Sanah

Smutno mi Boże, dla mnie na zachodzie 
Rozlałeś tęczę blasków promienistą, 
Przede mną gasisz w lazurowej wodzie 
Gwiazdę ognistą. 
Jak puste kłosy z podniesioną głową 
Stoję rozkoszy próżen i dosytu, 
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową, 
Ciszę błękitu. 

Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze, 
Smutno mi, smutno mi Boże, 
Ale przed Tobą głąb serca otworzę, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 

Jako na matki odejście się żali 
Mała dziecina, tak ja płaczu bliski 
Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali 
Ostatnie błyski. 
Dzisiaj na wielkim morzu obłąkany, 
Sto mil od brzegu, sto mil przed brzegiem, 
Widziałem lotne w powietrzu bociany 
Długim szeregiem. 

Żem je znał kiedyś na polskim ugorze, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 
Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 

Żem często dumał nad mogiłą ludzi, 
Żem nie znał prawie rodzinnego domu, 
Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi 
Przy blaskach gromu. 
Ty będziesz widział moje białe kości 
W straż nieoddane kolumnowym czołom, 
Alem jest jako człowiek, co zazdrości 
Mogił popiołom. 

Więc, że nieznane gotujesz mi łoże, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 
Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 

Kazano w kraju niewinnej dziecinie 
Modlić się za mnie co dzień; a ja przecie 
Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie 
Płynąc po świecie. 
Na tęczę blasków, którą tak ogromnie 
Anieli twoi w niebie rozpostarli, 
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie 
Patrzący marli. 

Więc, że modlitwa dziecka nic nie może, 
Smutno mi, smutno mi Boże. 
Nim się przed moją nicością ukorzę, 
Smutno mi, smutno mi Boże.