Tatuaż - Piotr Fronczewski

My nie dzieliliśmy cię między siebie wcale, 
Tylko kochali i z miłości szli na dno. 
Ja noszę w duszy mej twój jasny profil Walu, 
Alosza dał wytatuować sobie go. 

A tego dnia na dworcu, gdyśmy się żegnali 
I gdy z rozpaczy serce biło mi jak młot, 
„Do grobu, rzekłem, nie zapomnę ciebie Walu" 
„A ja tym bardziej, Alosza dodał w lot". 

I teraz powiedz, który z nas jest bardziej struty, 
Miłością złą, której zabrakło dawno łez. 
On profil twój na swojej piersi ma wykłuty, 
A dusza moja skłuta nim od środka jest. 

Gdy wieczorami czuję w oczach ziarna piachu, 
I gdy Alosza na mnie warczy „w garść się weź", 
Ja odwarkuję mu „koszulkę ściągaj brachu" 
I godzinami gapię się na jego pierś. 

A co cierpiących ludzi może uratować, 
Jedynie sztuka, tylko sztuka, wierzcie w nią. 
Artysta kumpel znalazł się i przerysował, 
Tatuaż twój z piersi Aloszy, na pierś mą. 

I choć oczerniać bliźnich brzydko, fakt to znany, 
Jesteś mi teraz bliższa droższa niźli mu, 
Bo mój tatuaż znacznie bardziej jest udany. 
Jego to kicz, a dzieło sztuki to ten tu.