Pani mi mówi - Cztery Pory Miłowania

Pani mi mówi, miłości nie ma 
Że miłość to opium, to opium dla mas, 
A ja w Pani oczach widzę poemat 
Widzę poemat o dwojgu nas. 
Widzę poemat zasnuty mgłą, 
Błękitną jak Pani oczy, 
Poemat jak baśń wyjęta z ksiąg. 

Bo w Pani oczach obietnic moc, 
Co zmysły mami i łudzi. 
Bo sama Pani nie wierzy w to, 
Co o miłości mówi. 
Bo w Pani oczach obietnic moc, 
Co zmysły mami i łudzi. 
Bo sama Pani nie wierzy w to, 
Co o miłości mówi. 

Pani mi mówi, z miłością koniec, 
Że miłość przeżytkiem, przeżytkiem już jest. 
A ja w Pani głosie słyszę symfonię, 
Słyszę symfonię na dwoje serc. 
Słyszę symfonię na smyczków sto, 
Zagraną na czułym tonie, 
Symfonię zmysłową tak, jak noc. 

Bo w Pani głosie jest ciepła moc 
Co żar i namiętność budzi. 
Bo sama Pani nie wierzy w to, 
Co o miłości mówi. 
Bo w Pani głosie jest ciepła moc 
Co żar i namiętność budzi. 
Bo sama Pani nie wierzy w to, 
Co o miłości mówi. 

Pani mi mówi, z miłością już precz, 
Z miłością precz, miłość to utrapienie. 
A ja w Pani oczach widzę zgodę na grzech, 
Widzę zgodę na grzech i grzechu odkupienie. 
Widzę w tych oczach miłości głód, 
Pulsują nim Pani skronie 
I choć z Pani głosu wieje chłód, 
To Pani tym głodem płonie. 

W tych oczach widzę tęsknotę, żal, 
Że Pani już nic nie czeka, 
A Pani przecież miłości brak, 
Choć Pani przed nią ucieka. 
W tych oczach widzę tęsknotę, żal, 
Że Pani już nic nie czeka, 
A Pani przecież miłości brak, 
Choć Pani przed nią ucieka.