Ballada o Płocku (Mąż i Żona) - Dystans

Raz w niedzielę po obiedzie, 
Mąż do żony że jedzie, 
Interesy załatwiać do Płocka. 
A żoneczka wkurzona, 
Jak nie wróci to skona, 
I powiada, jak świetnie się składa. 
A żoneczka wkurzona, 
Jak nie wróci to skona, 
I powiada, jak świetnie się składa. 

Mąż po Płocku grasuje, 
Ładne panny całuje, 
Z dziewczynkami się świetnie zabawia. 
A żoneczka wkurzona, 
Jak nie wróci to skona, 
I powiada, jak świetnie się składa. 
A żoneczka wkurzona, 
Jak nie wróci to skona, 
I powiada, jak świetnie się składa. 

A żoneczka w mieszkanku, 
Śpi spokojnie w ubranku, 
Wtem się sąiad do okna zakrada. 
Choć nie skradaj się Franiu, 
Sama jestem w mieszkaniu, 
I powiada, jak świetnie się składa. 
Choć nie skradaj się Franiu, 
Sama jestem w mieszkaniu, 
I powiada, jak świetnie się składa. 

Była ciemna już nocka, 
No i mąż wraca z Płocka, 
I zastaje w swym łóżku sąsiada. 
Wziął scyzoryk rozłożył, 
I z powrotem go złożył, 
I powiada, jak świetnie się składa. 
Wziął scyzoryk rozłożył, 
I z powrotem go złożył, 
I powiada, jak świetnie się składa. 

Śpij żoneczko kochana, 
Śpij z sąsiadem do rana, 
Bo ja muszę powracać do Płocka. 
Tam dziewczyny czekają, 
I wódeczkę stawiają, 
I powiada, jak świetnie się składa. 
Tam dziewczyny czekają, 
I wódeczkę stawiają, 
I powiada, jak świetnie się składa.