Na całość - Pod Budą

Piąta rano, zabawa skończona 
różowieje już niebo na wschodzie 
Jakim słowem, przywita mnie żona 
bardziej święta, niż proboszcz dobrodziej 

Głowa ciężka, leciutkie kieszenie 
i w łazience unika się lustra 
bo najtrudniej z obitym sumieniem 
razem z sobą doczekać do jutra 

A jutro znów idziemy na całość 
za to wszystko co się dawno nie udało 
za dziewczyny które kiedyś nas nie chciały 
za marzenia które w chmurach się rozwiały 
za kolegów których jeszcze paru nam zostało 

A jutro znów pójdziemy na całość 
miasto będzie patrzeć twarzą oniemiałą 
bo kto widział żeby z nocą się nie liczyć 
na dwa głosy nagle śpiewać na ulicy 
że w tym życiu to nam jakoś 
życia ciągle mało 
ciągle mało 

Tak mijają miesiące i kraje 
coraz mądrzej gadają dokoła 
a my starym złączeni zwyczajem 
nasze wojny toczymy przy stołach 

A nad ranem gdy boje skończone 
wstaje słońce jak zwykle z ochotą 
w błogi spokój otulą nas żony 
i pozwolą zwyczajnie odpocząć 

Bo jutro znów idziemy na całość 
za to wszystko co się dawno nie udało 
za dziewczyny które kiedyś nas nie chciały 
za marzenia które w chmurach się rozwiały 
za kolegów których jeszcze paru nam zostało 

Bo jutro znów pójdziemy na całość 
miasto będzie patrzeć twarzą oniemiałą 
bo kto widział żeby z nocą się nie liczyć 
na dwa głosy nagle śpiewać na ulicy 
że w tym życiu to nam jakoś 
życia ciągle mało 
ciągle mało 
Ooo... mało 
ciągle mało 
mało, mało, 
Ooo... mało 
mało