Gdybyśmy byli kloszardami - Kasia Sobczyk

Gdybyśmy byli kloszardami, 
W Paryżu mieli własny most, 
Dziurawe buty i łachmany, 
Z kartonowego pudła dom. 
Wyschniętej bułki po dwa kęsy, 
Taniego wina wspólny łyk, 
I jeden śpiwór niezbyt miękki, 
Może by chciało nam się żyć. 

Gdybyśmy byli kloszardami, 
Musiałbyś mnie przytulać wciąż, 
Bo taki przeciąg pod mostami, 
A i od rzeki ciągnie ziąb. 
Ty byłbyś ślepcem, ja szaloną, 
Bo przecież z czegoś trzeba żyć, 
Choć kloszardowi, jak wiadomo, 
Najlepiej jest, gdy nie ma nic. 

A nam się tyle tego uzbierało, 
Tyle spraw i tyle różnych rzeczy. 
Coraz ciaśniej wokół nas, a ciągle mało, 
Tak to bywa u mężczyzny i kobiety. 
Gdybyśmy byli kloszardami, 
Chodzilibyśmy późno spać, 
Miło się włóczyć ulicami, 
Kiedy nie trzeba rano wstać. 

Pić sobie wino wprost z butelki, 
Gdy za butelką tyle gwiazd, 
I znowu śpiewać te piosenki, 
Które umilkły kiedyś w nas. 

Gdzie jesteś mały książe, gdzie? 

Gdybyśmy byli kloszardami, 
Poklęłoby się trochę w głos, 
Na te szarpanki z gliniarzami, 
na krótkie pety i na los. 
A przecież byłoby nam lepiej, 
Choć kloszard żyje tak jak szczur, 
I tylko po to nosi kieszeń, 
Żeby w niej trzymać kilka dziur. 

A nam się tyle tego uzbierało, 
Wielki łup a takie małe blizny. 
Tylko gdzieś się coś ważnego zapodziało, 
Tak to bywa u kobiety i mężczyzny. 
A nam się tyle tego uzbierało, 
Tyle spraw i tyle różnych rzeczy.
 
Coraz ciaśniej wokół nas, a ciągle mało, 
Tak to bywa u mężczyzny i kobiety. 
A nam się tyle tego uzbierało, 
Wielki łup a takie małe blizny. 
Tylko gdzieś się coś ważnego zapodziało, 
Tak to bywa u kobiety i mężczyzny.