Jest jedna, jedyna - Andrzej Bogucki

Dziwna rzecz, dziwna rzecz dziś się stała, 
Siedziałem w biurze, pisałem jakiś list. 
I w pewnej chwili czuję, że list się rymuje 
I patrzę, rzeczywiście, piosenka nie list. 

Obok mnie stoi szef zagniewany. 
„To niesłychane! Rozumu panu brak?” 
Powiedział po raz pierwszy: 
„Buchalter pisze wiersze!” 
I bierze list i czyta, a w liście jest tak: 

Jest jedna, jedyna, 
Którą kocham najwięcej. 
Dla niej wszystko poświęcę, 
Wszystkie noce i dni. 

O całym świecie zapominam, 
Gdy na mnie spojrzy ta dziewczyna. 
Ta moja jedna i jedyna, 
A tą jedyną jesteś ty. 

Dziwna rzecz, dziwna rzecz z tą piosenką. 
Myślałem: Szef mnie wyrzuci, ale nie. 
Powiedział cztery słowa: 
„Mój panie, pan zwariował!” 
A biuro powiedziało, że ze mną jest źle. 

Co mi szef…? Co mi szef…? Co mi biuro? 
Niech obgadują, ja wszystko mogę znieść. 
Bo ona, ma miła ten wierszyk pochwaliła 
I jej się podobała zawarta w nim treść. 

Jest jedna, jedyna, 
Którą kocham najwięcej. 
Dla niej wszystko poświęcę, 
Wszystkie noce i dni. 

Nie ja ostatni i nie pierwszy, 
Skreśliłem w biurze takich wierszy, 
Niezdarny, głupi, lecz najszczerszy, 
Bo w nim tęsknota moja tkwi. 

Jest jedna, jedyna, 
Którą kocham najwięcej. 
Dla niej wszystko poświęcę, 
Wszystkie noce i dni. 

O całym świecie zapominam, 
Gdy na mnie spojrzy ta dziewczyna. 
Ta moja jedna i jedyna, 
A tą jedyną jesteś ty. 

Nie ja ostatni i nie pierwszy, 
Skreśliłem w biurze takich wierszy, 
Niezdarny, głupi, lecz najszczerszy, 
Bo w nim tęsknota moja tkwi.