Kto kochał raz - Seweryn Krajewski

Kto odejdzie raz, 
Może jeszcze wrócić 
Zdążysz ukryć twarz, 
Zdążysz się odwrócić. 

Zostanie smutek i tylko smutek, 
Ostry jak nagły serca głód, 
Wiatr, co zwala z nóg, 
Smutek i Ty. 

Kto powrócił raz, 
Może znowu odejść. 
Czujesz w ustach piach, 
Czujesz ciężar powiek. 

Zostanie smutek i tylko smutek, 
Ciemny jak cienie czarnych chmur, 
Noc, co zeszła z gór, 
Smutek i Ty. 

Bo kto już kochał raz, 
Tylko raz z całych sił, 
Ten nie ma żadnych szans, 
Choćby sto wiosen żył. 
Bo kto już kochał raz 
Aż do utraty tchu, 
Ten będzie w oczach gasł 
I cierpiał chłód, 
Przez wiele zim, wiele zim. 

Kto utraci raz, 
Będzie zawsze czekać 
Zatrzymujesz czas 
I zaglądasz w przepaść. 
Zostaje smutek i tylko smutek, 
Ostry jak nagły serca głód, 
Wiatr, co zwala z nóg, 
Smutek i Ty. 

Bo kto już kochał raz, 
Tylko raz z całych sił. 
Ten nie ma żadnych szans, 
Choćby sto wiosen żył. 
Bo kto już kochał raz, 
Aż do utraty tchu, 
Ten będzie w oczach gasł 
I cierpiał chłód, 
Przez wiele zim, wiele zim.