John i gitara - Duet STELA

Zaczarowana była Johna gitara, 
A może on jej pół serca swego dał? 
I chociaż taka obdrapana i stara, 
We wszystkich portach 
Dźwięk, każdy jej znał 
I chociaż taka obdrapana i stara, 
We wszystkich portach 
Dźwięk, każdy jej znał. 

Razem z Johnem po morzach pływała, 
Bo ją jedną na świecie miał John, 
Więc, gdy był smutny, cichutko płakała, 
A gdy był wesół, głos miała jak dzwon. 
Więc, gdy był smutny, cichutko płakała, 
A gdy był wesół, głos miała jak dzwon. 

Wszystkie morza jej pieśni słuchały, 
Wszyscy cichli, gdy John na niej grał, 
A za melodią wspomnienia leciały 
I serca drżały, choć twardsze od skał. 
A za melodią wspomnienia leciały 
I serca drżały, choć twardsze od skał. 

A kiedy John się zakochał w dziewczynie, 
To otworzył się dla Johna świat, 
Wnet zapomniał o knajpie i winie 
I o gitarze swej wiernej od lat. 
Wnet zapomniał o knajpie i winie 
I o gitarze swej wiernej od lat. 

Lecz ta miłość nie była szczęśliwa, 
Bo dziewczynę poderwał mu gość. 
John się pieklił i diabła przyzywał, 
A w winie topił swój smutek i złość. 
John się pieklił i diabła przyzywał, 
A w winie topił swój smutek i złość. 

Marynarze w tawernie śpiewali, 
A fala niosła piosenkę hen w dal. 
Portowe mewki pieściły sztony grali, 
Lecz John był smutny i w sercu miał żal. 
Portowe mewki pieściły sztony grali, 
Lecz John był smutny i w sercu miał żal. 

Zaczarowana była Johna gitara, 
A może on jej pół serca swego dał? 
I chociaż taka obdrapana i stara, 
We wszystkich portach dźwięk, każdy jej znał 
I chociaż taka obdrapana i stara, 
We wszystkich portach dźwięk, każdy jej znał.