Wspinaczka, czyli historia pewnej rewolucji - Lady Pank

Porwaliśmy się na, 
Zdobycie wielkich gór, 
Herosi z dawnych lat, 
Służyli nam za wzór. 
Przez niebotyczną grań, 
Pięliśmy długo się, 
Niejeden odpadł tam, 
Znajdując w dole śmierć. 

Po drodze hulał wiatr, 
I sypał w oczy śnieg, 
Paraliżował strach, 
Odbierał zmysły lęk. 
Lecz nie ustawał nikt, 
Nawet w godzinie złej, 
Zaciskał pięści i, 
Ze śmiechem wołał hej. 

Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 

A prowadziły nas, 
Nadzieja, wiara, złość, 
Bo tam na dole zła, 
Na prawdę było dość. 
I warto było iść, 
Do góry wciąż się piąć, 
By sobą wreszcie być, 
By przestać karki giąć. 

I w czas wędrówki tej, 
Był każdy z nas jak brat, 
Choć nie obyło się, 
Bez wiarołomnych zdrad. 
Lecz nie ustawał nikt, 
Nawet w godzinie złej, 
Zaciskał pięści i, 
Ze śmiechem wołał hej. 

Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu mniej. 
Aż po tysiącach prób, 
Przez przeraźliwą biel, 
Opłacił sie nasz trud, 
Osiągnęliśmy cel. 
Czuliśmy bicie serc, 
I pod stopami szczyt, 
Gdzie pewne było, że 
Przed nami nie był nikt. 

Lecz nie odezwał się, 
Tym razem żaden śmiech, 
Bo wszyscy padli tu, 
Zajadle łapiąc dech. 
I dziwny jakiś był, 
Zwycięstwa słodki smak, 
Minęło parę chwil, 
Aż ktoś wychrypiał tak. 

Przepięknie jest, 
I tylko tlenu brak. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu brak. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu brak. 
Przepięknie jest, 
I tylko tlenu brak.