Szkoda róż - Jonasz Kofta

Już chłód jesienne zwarzył kwiaty 
I róż czerwony płomień nagle zgasł, 
A ja nie potrafię westchnąć: cóż, 
Gdy mówisz mi z uśmiechem: szkoda róż. 

Szkoda róż, szkoda nas 
Mówisz: jesień, a myślisz: to czas. 
Szkoda róż, szkoda nas 
Nie zaczniemy już nic, jeszcze raz. 
Szkoda róż, szkoda nas 
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd, 
Tylko w ciemne oddale 
Patrzymy po kres 
Do łez, do łez, do łez. 

Wiatr łzy nam osuszy i słowa uniesie 
Już nie ma miłości, 
Już mieszka w nas jesień, 
A może to tylko smutek, co mija 
Niczyja jest dal, ale skąd taki żal... 

Szkoda róż, szkoda nas 
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd, 
Tylko w ciemne oddale 
Patrzymy po kres 
Do łez, do łez, do łez. 

Czy z tym nie godzimy się zbyt łatwo 
Jak dym, świat przesłania szara mgła. 
Spójrz, koniec naszych dobrych wróżb 
Już rozsypał wiatr zwarzone płatki róż. 

Szkoda róż, szkoda nas 
Mówisz: jesień, a myślisz: to czas. 
Szkoda róż, szkoda nas 
Nie zaczniemy już nic, 
Jeszcze raz. 

Szkoda róż, szkoda nas 
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd, 
Tylko w ciemne oddale 
Patrzymy po kres 
Do łez, do łez, do łez. 

Wiatr łzy nam osuszy i słowa uniesie 
Już nie ma miłości, 
Już mieszka w nas jesień, 
A może to tylko smutek, co mija 
Niczyja jest dal, ale skąd taki żal... 

Szkoda róż, szkoda nas 
Spoza chmur nie dojrzymy już gwiazd, 
Tylko w ciemne oddale 
Patrzymy po kres 
Do łez, do łez, do łez.