Biała kartka - Seweryn Krajewski

Choć poeta ze mnie marny, 
W kilku wierszach chcę ogarnąć, 
To, co było kiedyś najpiękniejsze. 

Już powoli myśli zbieram, 
Płomień świecy, sen nie mruga, 
A przede mną kartka jeszcze pusta. 

Więc jak, no jak, 
Jak mam w piosence zmieścić małej 
Dzieciństwo, młodość, życie całe. 

Więc jak, no jak, 
Jak mam w refrenie zamknąć chwile 
I miejsca, w których byłem. 

Małe smutki, wielkie żale 
Leżą w kącie zapomniane, 
Nie ma dla nich miejsca w tej piosence. 

Były gesty, były chwile, 
Byli ludzie jak motyle: 
O nich chciałbym pisać najgoręcej. 

Więc jak, no jak, 
Jak mam w piosence zmieścić małej 
Dzieciństwo, młodość, życie całe. 

Więc jak, no jak, 
Jak mam w refrenie zamknąć chwile 
I miejsca, w których kiedyś byłem. 

Więc jak, no jak, 
Jak mam w refrenie zamknąć chwile 
I miejsca, w których byłem.