Ballada o dwóch koniach - Wojciech Młynarski

Ech, ubawi Was ogromnie 
W parę chwil balladka ta: 
Raz w zaprzęgu szły dwa konie, 
Szły w zaprzęgu konie dwa. 

Pierwszy był to koń posłuszny, 
Który w galop, cwał czy trucht 
Pięknie ruszał, grzecznie ruszał 
Na najmniejszy bata ruch. 

Jupi jupi jaj, jupi jaj, 
Na najmniejszy bata ruch. 

Za to drugi koń był hardy, 
Nieposłuszny, pędziwiatr, 
W biegu szybki, w pysku twardy, 
Furda lejce, furda bat! 

Zaś gdy chodzi o woźnicę, 
Co na koźle z batem tkwił, 
Bardzo on to kierownicze 
Stanowisko lubił był. 

Jupi jupi jaj, jupi jaj, 
Stanowisko lubił był. 

Ten woźnica dnia każdego 
Myślał, mrużąc ślepia złe: 
Skarcę konia niegrzecznego, 
Gotów jeszcze kopnąć mnie! 

Lecz cóś przecież począć muszę 
Albo z kozła ruszać precz, 
Autorytet się mnie kruszy, 
Autorytet ważna rzecz... 

Jupi jupi w mordę jaj, 
Autorytet, ważna rzecz! 

Poczym w stajni, już przy żłobie 
Ten woźnica bat swój brał, 
Brał go tęgo w dłonie obie 
I... grzecznego konia prał... 

A do niegrzecznego mawiał, 
Strojąc głos na srogi ton: 
Jak się będziesz, draniu, stawiał, 
To zarobisz tak jak on! 

Ty jupi jupi, szkapo ty! 
I zarobisz tak jak on! 

Z tej balladki smakowitej 
Niech popłynie morał w świat: 
Gdy mieć pragnie autorytet 
Bandzior, co ma w ręku bat. 

Kto się stawia ten ma z tego 
Mimo wszystko jakiś zysk, 
A kto słucha i ulega, 
Ten najpierwszy bierze w pysk... 

Jupi jupi jaj, jupi jaj, 
Ten najpierwszy bierze w pysk...