Jolka, Jolka, pamiętasz (ver. 2009) - Budka Suflera

Jolka, Jolka, 
Pamiętasz lato ze snu, 
Gdy pisałaś: "tak mi źle, 
Urwij się choćby zaraz, 
Coś ze mną zrób, 
Nie zostawiaj tu samej, o nie". 

Żebrząc wciąż o benzynę, 
Gnałem przez noc, 
Silnik rzęził ostatkiem sił, 
Aby być znowu w Tobie, 
Śmiać się i kląć, 
Wszystko było tak proste w te dni. 

Dziecko spało za ścianą, 
Czujne jak ptak, 
Niechaj Bóg wyprostuje mu sny! 
Powiedziałaś, że nigdy, że nigdy aż tak, 
Słodkie były, jak krew Twoje łzy. 

Emigrowałem z objęć Twych nad ranem, 
Dzień mnie wyganiał, nocą znów wracałem, 
Dane nam było, słońca zaćmienie, 
Następne będzie, może za sto lat. 

Plażą szły zakonnice, a słońce w dół, 
Wciąż spadało nie mogąc spaść, 
Mąż tam w świecie za funtem, odkładał funt, 
Na Toyotę przepiękną, aż strach. 

Mąż Twój wielbił porządek i pełne szkło, 
Narzeczoną miał kiedyś, jak sen, 
Z autobusem Arabów zdradziła go, 
Nigdy nie był już sobą, o nie. 

Emigrowałem z objęć Twych nad ranem, 
Dzień mnie wyganiał, nocą znów wracałem, 
Dane nam było, słońca zaćmienie, 
Następne będzie, może za sto lat. 

W wielkiej żyliśmy wannie i rzadko tak, 
Wypełzaliśmy na suchy ląd, 
Czarodziejka gorzałka tańczyła w nas, 
Meta była o dwa kroki stąd. 

Nie wiem ciągle dlaczego zaczęło się tak, 
Czemu zgasło też nie wie nikt, 
Są wciąż różne koło mnie, nie budzę się sam, 
Ale nic nie jest proste w te dni.