Ogrzej mnie - Michał Bajor

Dzień, czy noc, czy to skwar 
Czy też mróz, jednaka treść 
Nieodmiennie rozbrzmiewa 
W tej piosence: 
Memu ciału wystarczy 
Trzydzieści sześć i sześć, 
Mojej duszy potrzeba znacznie więcej. 

Memu ciału wystarczy 
Coś wypić i coś zjeść, 
Trochę pospać na boku, czy na wznak 
I nasz cud gospodarczy 
Zapewnia mi to, lecz 
Moja dusza codziennie prosi tak: 

Ogrzej mnie 
Wierszyku pełen cudowności, 
Wspólniku mojej bezsenności 
Ogrzej, ogrzej mnie! 
Rozżarz mnie 
Niedokończona zdań wymiano, 
Cudowna kłótnio, w pół urwana 
Rozżarz, rozżarz mnie! 

Ach, życie rozpal ogrzej 
Duszę mą, bo skona, 
Do stu, do dwustu, 
Do tysiąca, do miliona, 
Wsłuchaj się 
W duszy mojej prośby natarczywe: 
Chcę mieć gorączkę! Give me fever! 

Rozpal mnie 
Blada kuzynko Melpomeno, 
Jedną zagraną dobrze sceną, 
Rozpal, rozpal mnie. 
Ogrzej mnie, 
Świecie utkany z głupich marzeń, 
Akordeonie w nocnym barze, 
Ogrzej, ogrzej mnie. 
A świat na to odpowiada: 

Normalny duszy stan, 
To nie musi być stan podgorączkowy, 
Pana trzeba przebadać, 
Przedsięwziąć jakiś plan 
By te bzdurne problemy raz mieć z głowy! 

Kombinują, badają 
Czy pies to, czy to bies 
A mej duszy radości ciągle brak, 
Po staremu nadaje uparte S.O.S. 
Po staremu codziennie błaga tak: 

Ogrzej mnie 
Zażarta na ten świat niezgodo, 
Z którą rozstałem się tak młodo 
Powróć, ogrzej mnie! 
Rozżarz mnie 
Chwilo szaleństwa i radości 
Mej tożsamości, niezmienności 
Dowiedź, rozżarz mnie! 

Mój świecie rozpal duszę moją 
Aż do końca, 
Mój świecie zamień duszę mą 
W cząsteczkę słońca, 
Niech świeci w mroku, 
Niech rozjaśnia dni parszywe 
Chcę mieć gorączkę! Give me fever! 

Rozpal mnie, 
Słonecznikowa kresko krzywa, 
Złota Van Gogha perspektywo 
Rozpal, rozpal mnie. 
Ogrzej mnie 
Miłości, której nie znam jeszcze 
Z wiosennych bzów liliowych deszczem 
Przyjdź i ogrzej mnie!