Czy te oczy mogą kłamać (ver. 2) - Jan Pietrzak

A gdy się zejdą raz i drugi, 
Kobieta po przejściach, 
Mężczyzna z przeszłością. 
Bardzo się męczą, 
Męczą przez czas długi, 
Co zrobić, co zrobić z tą miłością... 

On już je widział, 
On zna te dziewczyny, 
Z poszarpanymi nerwami, 
Co wracają nad ranem nie same, 
On już słyszał o życiu złamanem. 

Ona już wie, 
Już zna tę historię, 
Że żona go nie rozumie, 
Że wcale ze sobą nie śpią, 
Ona na pamięć to umie. 

Jakże o tym zapomnieć, 
Jak w pamięci to zatrzeć, 
Lepiej milczeć przytomnie i patrzeć. 

Czy te oczy mogą kłamać? 
Chyba nie. 
Czy ja mógłbym serce złamać, itp? 
Gdy się farsa zmienia w dramat, 
Nie gnam w kąt. 
Czy te oczy mogą kłamać? 
Ależ skąd. 

A gdy się czasem w życiu uda, 
Kobiecie z przeszłością, 
Mężczyźnie po przejściach. 
Kąt wynajmują gdzieś u ludzi 
I łapią, i łapią trochę szczęścia. 

On zapomina 
Na rok te dziewczyny, 
Z bardzo długimi nogami, 
Co wracają nad ranem nie same, 
Woli ciszę z radzieckim szampanem. 

Ona już ma, 
Już ma taką pewność, 
O którą wszystkim wam chodzi, 
Zasypia bez żadnych proszków, 
Wino w lodówce się chłodzi. 

A gdy przyjdzie zapomnieć 
I w pamięci to zatrzeć, 
Lepiej milczeć przytomnie i patrzeć. 

Czy te oczy mogą kłamać? 
Chyba nie. 
Czy ja mógłbym serce złamać itp? 
Kiedyś to zrozumiesz sama, 
To był błąd. 
Czy te oczy mogą kłamać? 
Ależ skąd. 

I czy te oczy mogą kłamać? 
Chyba nie. 
Czy ja mógłbym serce złamać, itp? 
Kiedyś to zrozumiesz sama, 
To był błąd. 
Czy te oczy mogą kłamać? 
Ależ skąd.