A.S. Puszkin (Bułat Okudżawa) - Paweł Orkisz

Co było nie wróci, 
I szaty rozdzierać by próżno. 
Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład. 
A przecież mi żal, 
Że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin. 
Tak chętnie bym dziś 
Choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.  
A przecież mi żal, 
Że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin. 
Tak chętnie bym dziś 
Choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.  

Dziś już nie musimy 
Piechotą się wlec na spotkania, 
I tyle jest aut, 
I rakiety unoszą nas w dal. 
A przecież mi żal, 
Że po Moskwie nie suną już sanie. 
I nie ma już sań, 
I nie będzie już nigdy, a żal. 
A przecież mi żal, 
Że po Moskwie nie suną już sanie. 
I nie ma już sań, 
I nie będzie już nigdy, a żal. 

Przyjmuję pojętny mój wiek, 
Mego stwórcę i mistrza. 
Ten trzeźwy mój wiek, 
Doświadczony mój wiek pragnę czcić. 
A przecież mi żal, 
Że jak dawniej śnią nam się bożyszcza, 
I jakoś tak jest, 
Że gotowiśmy czołem im bić.  
A przecież mi żal, 
Że jak dawniej śnią nam się bożyszcza, 
I jakoś tak jest, 
Że gotowiśmy czołem im bić.  

No cóż, nie na darmo 
Zwycięstwem nasz szlak się uświetnił. 
I wszystko już jest, 
Kapitalizm, Solidarność i wikt. 
A przecież mi żal, 
Że nad naszym zwycięstwem niejednym 
Górują cokoły, 
Na których nie stoi już nikt.  
A przecież mi żal, 
Że nad naszym zwycięstwem niejednym 
Górują cokoły, 
Na których nie stoi już nikt.  

Co było nie wróci, 
Wychodzę wieczorem na spacer. 
I nagle spojrzałem 
Na Arbat, i ach, co za gość. 
Rżą konie u sań, 
Aleksandr Siergiejewicz przechadza się. 
Ach, głowę bym dał, 
Że już jutro wydarzy się coś. 
Rżą konie u sań, 
Aleksandr Siergiejewicz przechadza się. 
Ach, głowę bym dał, 
Że już jutro wydarzy się coś.