O piechocie (Bułat Okudżawa) - Paweł Orkisz

Wybaczcie piechocie, 
Że tak nierozumna czasami, bez tchu... 
My zawsze w pochodzie 
I tylko to jedno nas budzi ze snu. 
Jak długo tak można? 
Bezdroża, mokradła, i błoto, i piach, 
I wierzba przydrożna 
Jak siostra pobladła, zostaje we łzach.  
I wierzba przydrożna 
Jak siostra pobladła, zostaje we łzach.
  
Nie wierzcie pogodzie, 
Gdy deszcze trzydniowe zaciągnie wśród drzew. 
Nie wierzcie piechocie, 
Gdy w pieśni bojowej odwaga i gniew. 
Nie wierzcie, nie wierzcie, 
Gdy w sadach słowiki zakrzyczą, co sił. 
Wy jeszcze nie wiecie, 
Co komu pisane i kto będzie żył.  
Wy jeszcze nie wiecie, 
Co komu pisane i kto będzie żył.  

Uczyłaś Ojczyzno, 
Że żyć trzeba umieć i słyszeć twój głos. 
Kolego, mężczyzno...  
A jednak niezgorszy przypada ci los. 
My zawsze w pochodzie 
I tylko to jedno nas budzi ze snu: 
Dlaczego w pochodzie, 
Gdy wiosna nad ziemią szaleje od bzu? 
Dlaczego w odwrocie, 
Gdy wiosna nad ziemią szaleje od bzu?