Miasteczko cud - Justyna Szafran

Zielony księżyc w niebie stał, 
Pijany skrzypek walca grał, 
I wtedy on zobaczył ją, 
I sobie to do serca wziął. 
Co ona była, byle kto, 
Czerwone buty, w sercu pstro, 
Lecz on nie zaznał odtąd snu, 
A ona tak szeptała mu. 

Ty nie mów do mnie w romantycznej walucie, 
Ty bardziej praktycznie do mnie mów. 
Bo chwilowo to jesteś jak ta dziura w bucie, 
Że szkoda dla ciebie mi słów. 
Ty nie myśl, że dasz mi abonament na szczęście, 
Że skruszysz z ciała mego lód. 
Ja nie mam ochoty do tego zamęścia, 
No, chyba, że zdarzy się cud. 

W miasteczku każdy wiedział, że 
On mógłby dostać takie dwie. 
A ten, co wcześniej chodził z nią, 
To tylko śmiał się tylko klął. 
Co ona była, blada tak, 
I drobna tak jak w polu mak, 
A on chciał dobrze i miał sklep, 
I serce dał jak ciepły chleb. 

Ty nie mów do mnie w romantycznej walucie, 
Ty bardziej praktycznie do mnie mów. 
Bo chwilowo to jesteś jak ta dziura w bucie, 
Że szkoda dla ciebie mi słów. 
Ty nie myśl, że dasz mi abonament na szczęście, 
Że skruszysz z ciała mego lód. 
Ja nie mam ochoty do tego zamęścia, 
No, chyba, że zdarzy się cud. 

Niedobrze potem było z nią, 
Do USA ją jeden wziął, 
I tam nie kochał, tylko bił, 
I grając w bingo piwo pił. 
Co ona była, szara mysz, 
A z miastka wciąż nadchodził list, 
Powracaj, gdy ci szczęścia brak, 
A ona mu pisała tak. 

Ty nie mów do mnie w romantycznej walucie, 
Ty bardziej praktycznie do mnie mów. 
Bo chwilowo to jesteś jak ta dziura w bucie, 
Że szkoda dla ciebie mi słów. 
Ty nie myśl, że dasz mi abonament na szczęście, 
Że skruszysz z ciała mego lód. 
Ja nie mam ochoty do tego zamęścia, 
No, chyba, że zdarzy się cud. 

Aż nadszedł dzień, wróciła tu, 
I oczy się zaśmiały mu, 
Wnet ją za żonę sobie wziął, 
I cały rok się cieszył nią. 
Co ona była, stara tak, 
Odeszła więc jak chory ptak, 
On co dzień chodzi na jej grób, 
A z ziemi słychać szepty słów. 
No, chyba, że zdarzy się cud.