Na granicy łez - Michał Bajor

Teraz, kiedy już się stało, co się stało, 
Widać, że to od początku szans nie miało. 
Będzie lepiej, nic nie mówić, by nie ranić, 
Jutro znów i tak będziemy na "Pan" i "Pani". 

Jutro przecież będzie każde z nas żałować 
Będzie lepiej teraz wstać i wyjść bez słowa. 
Będzie lepiej, lecz to nie wystarczy wcale, 
Lepiej byłoby stąd uciec jak najdalej. 

Lecz wystarczy słowo lub dwa, 
Usłyszany szept drżących warg, 
A uwierzę, że tamten świat zza drzwi, 
Nie obchodzi mnie już nic. 

Lecz wystarczy szept, słowa strzęp, 
A uwierzę, że trwa mój sen, 
Że poranka brzask go nie spłoszył, nie, 
Że wciąż tli się w nas na dnie. 

Lecz wystarczy jeden twój znak, 
A uwierzę, że to nie tak, 
Że tych parę zdań na granicy łez, 
To początek, a nie kres. 

Lecz wystarczy szept, strzępek słów, 
A uwierzę, że kocham znów, 
Że dość pustych dni, samotności dość, 
Bo znów dla mnie żyje ktoś, 
Bo znów dla mnie żyje ktoś, 
Bo znów dla mnie żyje ktoś.