Pejzaż bez ciebie - Hanna Banaszak

Wrzesień jak dywan, jakich nie bywa 
Często ostatnio, 
Płowo-zielony dywan zdobiony 
Słońcem dostatnio. 

Pejzaż gorący rżysk i kwitnących 
Łąk w żabim śpiewie, 
Smutku, co zawisł kluczem żurawi 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, sen za snem, 
Pełnia i nów i słońce znów. 
Noce i dni wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i świty bezradne. 

Rower zmęczony płosząc gawrony 
Sunie drożyną, 
Jedzie listonosz, 
Już pod czerwoną jest jarzębiną. 

Na skwar narzeka, ma tylko przekaz; 
Złotych sto dziewięć! 
Tą samą drogą wraca, nikogo... 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, sen za snem, 
Pełnia i nów i słońce znów. 
Noce i dni wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i świty bezradne. 

Na horyzoncie topi się słońce 
W złocie czerwonym, 
Rzeką nadpływa siwa flotylla 
Mgiełek wieczornych. 

Idę przez pole, gdzie dwie topole 
Drzewo przy drzewie, 
Patrzą z wysoka w przestrzeń jak w otchłań... 
Pejzaż bez ciebie. 

Dzień za dniem, sen za snem, 
Pełnia i nów i słońce znów. 
Noce i dni wciąż nazbyt ładne, 
Zmierzchy i świty bezradne. 

Może to sprawił wrzesień, 
Że prawie nic już nie czuję, 
Słucham, jak teraz 
Upał zamiera, ciszą pulsuje. 

Pewno ci dobrze, gdzieś o tej porze, 
Pewno przyjemnie. 
A wokolutko, pejzaż bez smutku, 
Pejzaż beze mnie. 

Noce i dni o których nie wiesz, 
Jesień i pejzaż bez ciebie. 
Bez ciebie...