Smutne skrzypki - Grupa Rafała Kmity

Dostałem ja żonę z żon wszystkich najlepszą, 
Żyjemy więc sobie i zgodnie i ciepło. 
Wokoło nas kręci się dzieci gromada, 
A każde rumiane jak chałka na szabas. 
I można powiedzieć, żem w łaskach jest nieba, 
Bo czegóż mi więcej od losu potrzeba? 

Lecz kiedy zaczynam na skrzypkach mych grać, 
To w strunach coś płacze, to w strunach coś łka. 

Dlaczego tak wielka pod smyczkiem ta łza? 
Skąd w pieśni mych skrzypiec piołunu jest smak? 

Mam swoje rzemiosło i chwalę je sobie, 
Bo robię, co umiem i lubię, co robię. 
I wcale nielichy jest z tego pieniążek, 
W sam raz, by bez biedy się w świecie urządzić. 
I starcza mi domu, dla swoich i gości, 
I nikt oprócz głodu tu u mnie nie pości.
 
Dlaczego więc kiedy na skrzypkach mych gram, 
To żalu w nich tyle i tyle w nich skarg? 

Dlaczego tak wielka pod smyczkiem ta łza? 
Skąd w pieśni mych skrzypiec piołunu jest smak? 

Nie wpadłem ja w łapy żadnemu z nałogów 
I wszelkie choroby odganiam od progu. 
Bóg wiele mi siły w dobroci swej zesłał, 
Sto lat się pożyje i jeszcze dwadzieścia. 
Ma człowiek rodzinę i chleb ma i zdrowie; 
I grzechem by było porównać się z Hiobem. 

Więc czemu me skrzypki są mokre od łez? 
Więc czemu tak smutno i skrzypkom i mnie? 
Więc czemu me skrzypki są mokre od łez? 
Więc czemu tak smutno i skrzypkom i mnie?